Uskoro će se navršiti dvije pune decenije otkako se Željko Maksimović Maka nalazi na međunarodnoj potjernici, koju je za njim raspisala Srbija, ali od njega nema ni traga ni glasa. Do danas je ostao strah i trepet u kriminalnom podzemlju, a lokacija na kojoj se krije varira od Južne Amerike do Beograda.
Intrigira javnost
I pored činjenice da se godinama ne zna ništa o njemu, informacije o Makinom životu ne prestaju da intrigiraju javnost. Navodno, pouzdani izvori viđaju ga svuda – od Južne Amerike i Južne Afrike, pa sve do srpske prijestonice.
Iako je, po svemu sudeći, i dalje neuhvatljiv, danas nije najjasnije da li za njim srpske bezbjednosne službe uopšte i tragaju.
Maksimović i njegova grupa usko su povezani sa klanom „Amerika“, najdugovječnijom i najmoćnijom kriminalnom organizacijom sa ovih prostora. O Makinoj grupi govorilo se kao o surovim likvidatorima, koji stoje iza brojnih ubistava tokom devedesetih godina u Srbiji, a za koja do danas nisu odgovarali.
Ono što se sigurno zna, ali i što je Maka nebrojano puta pokazao, jeste da je riječ o hladnokrvnom ubici koji puca bez oklijevanja. On i članovi njegove grupe procesuirani su dva puta, oba zbog ubistava policajaca. Ipak, i pored te činjenice, ozbiljnih pravnih posljedica po njegovu grupu nikada nije bilo.
Za Maku se prvi put čulo u martu 1995. kada je ubio policajca sa Palilule Gorana Radulovića, u Ulici Svetozara Markovića u centru Beograda.
Maksimović je uhapšen i proveo je tri mjeseca u pritvoru. Branio se da je policajca ubio u nužnoj odbrani, jer mu je Radulović prilazio sa pištoljem u jednoj i značkom u drugoj ruci. Maka se, kako je izjavio, osjetio ugroženim, pucao je u policajca i ubio ga. Sud je povjerovao Maksimoviću i pustio ga na slobodu.
Ipak, ta odluka je bila u najmanju ruku čudna. Pričalo se da je Maksimović nekom poznaniku na ulici pokazivao pištolj, a da je to primijetio policajac Radulović.
Nestao sa radara
On je bio uniformisani policajac, ali je radio u civilu, u okviru akcije suzbijanja razbojništava kojih je u to vrijeme bilo i po desetak dnevno. Policajac Radulović je bio na zadatku, postupio je po pravilu službe, ali je Maksimović, ipak, oslobođen.
Maksimović je neko vrijeme nakon toga nestao sa radara policije, sve do juna 2002. godine, kada je likvidiran policijski general Boško Buha, pomoćnik načelnika javne bezbjednosti MUP-a Srbije.
General Buha se vraćao sa splava kod hotela "Jugoslavija“ sa još jednim prijateljem i eskort damama, kada je iz mraka odjeknuo rafal. Teško ranjen, policijski general je još bio živ do dolaska Hitne pomoći, ali je ubrzo preminuo.
Za to ubistvo su optuženi i uhapšeni navodni članovi Makine grupe – Nikola Maljković kao direktni izvršilac, Vladimir Jakšić Karlos i Dragan Ilić Limar. Naravno da se Maksimović, kao i uvijek, izvukao.
Ipak, ono što je počelo kao uspješna policijska akcija, ubrzo se pretvorilo u pravni fijasko, jer je na kraju Vrhovni sud Srbije ukinuo osuđujuću presudu, a tokom suđenja su u javnost isplivali mnogi čudni događaji – veze „zemunskog klana“ i policije, zlostavljanje optuženih, montiranje svjedoka…
Istragu su vodili Zemunci, odnosno njihovi policajci i pripadnici Jedinice za specijalne operacije (JSO), a mnoga od tih imena našla su se kasnije na optužnici za ubistvo premijera Zorana Đinđića 2003. godine.
Nejasan motiv
Motiv ubistva generala Buhe ostao je nejasan, a nezvanično se pominjalo da su članovi Makine grupe htjeli da ubiju i premijera, Čedomira Jovanovića i još neke policajce.
Ne treba izgubiti iz vida i da je ubijeni policajac Buha bio jedan od heroja promjena od 5. oktobra 2000., jer je on upravo odbio naređenje da pošalje policajce na rudare u Kolubari koji su štrajkovali u znak protesta zbog izborne krađe. Buha tada nije samo stekao prijatelje u novoj vlasti, već i moćne neprijatelje u starom režimu.
Tokom suđenja Makinoj grupi u Specijalnom sudu u Ustaničkoj ulici bilo je nemilih scena, pogotovo kada je svjedočio tadašni inspektor policije Slobodan Pažin. Jedan od osumnjičenih, Dragan Ilić Limar, nekoliko puta je padao u nesvijest kada se pojavljivao na govornici. Ilić je objasnio da ga je taj policajac tukao lopatom bez milosti i mučio kako bi mu iznudio priznanje.
Pažin je kasnije uhapšen i osuđen zbog svoje ulogu u ubistvu premijera Đinđića.
Članovi se razbježali
Ispostavilo se da su Makinu grupu lovili i hapsili pripadnici „zemunskog klana“, koji su čak obezbijedili i jednog od ključnih svedoka, Slobodana Resimića zvanog Slobo Talijan, koji je optužio Maku i ekipu za likvidaciju Buhe i pripremanje terorističkih napada.
Poslije ukidanja presude, članovi Makine grupe su se razbježali, u zemlji je ostao samo Dragan Iić Limar, dok se Maljkoviću i Jakšiću izgubio svaki trag. Sa druge strane, Maksimović nikada nije ni bio dostupan.
Makina grupa je navodno bila bliska klanu „Amerika“ za koji je obavljala poslove u Srbiji i na Balkanu i štitila njihove interese. Klan „Amerika“ je nastao u Sjedinjenim Američkim Državama (SAD), kao što mu i ime govori, a važi za jednog od glavnih snabdjevača Evrope kokainom.
Za ovu organizaciju, koju je osnovao pokojni Boško Radonjić od emigranata iz Srbije i Crne Gore u SAD, ranije se pričalo da ima bliske veze sa Centralnom obaveštajnom agencijom (CIA). Navodno, u zamjenu za zaštitu američke agencije, klan ih je snabdijevao važnim informacijama, pogotovo o gerilskim pokretima u Južnoj Americi.
