Zaim Muzaferija je rođen u Visokom 9. marta 1923. godine. Filmski, televizijski i teatarski glumac, penziju je stekao kao profesor njemačkog i francuskog jezika.
Glumom se prvo bavio amaterski, a njegov profesionalni debi je bio u filmu “Uzavreli grad” (1961) Veljka Bulajića i već sa prvim filmom osvaja specijalnu nagradu na festivalu u Puli i afirmira se kao epizodista diskretnoga, ali sugestivnog gesta.
Ostvario je više od stotinu uloga na filmu, televiziji i u teatru. Igrao je uglavnom rustične likove plemenite naravi. Na Festivalu glumačkih ostvarenja u Nišu nagrađen je za uloge u filmovima “Praznik” (1967) Đorđa Kadijevića i “Mali vojnici” (1968) Bate Čengića. Posebno značajnu ulogu ostvario je u TV-drami “Jagoš i Uglješa” Bate Čangića, a najdraže su mu uloge bile u filmovima “Žena s krajolikom” Ivice Matića i “Ovo malo duše” Ademira Kenovića. Za ulogu podvornika u filmu “Stanica običnih vozova” Nenada Dizdarevića dobio je Zlatnu arenu na Pulskom festivalu (1990).
Ostale važnije uloge ostvario je u filmovima “Kaja, ubit ću te!” Vatroslava Mimice, “Diverzanti” Hajrudina Krvavca, “Ram za sliku moje drage” Mirze Idrizovića, “Gravitacija” B. Ivande, “Lisice” Krste Papića, “Slike iz života udarnika” Bate Čengića, “Doktor Mladen” Midhata Mutapčića, “Hajka” Živojina Pavlovića, “Gazija” Nenada Dizdarevića, “Smrt gospodina Goluže” Živka Nikolića, “13. juli” Radomira Šaranovića i Emira Kustirice “Miris dunja” Mirze Idrizovića, “Pismo-glava”, “Gluvi barut” Bate Čengića, “Nevjeste dolaze” , “Bife Titanik”, “Otac na službenom putu” Emira Kusturice. “Prokleta je Amerika” (1992) omnibus u režiji Aleša Kurta, Slobodana Skerlića i Marka Marinkovića. Glavne uloge ostvario je u filmovima “Kaja, ubit ću te”, “Jagoš i Uglješa” te u filmu Lordana Zafranovića “Radnici i gosti”.
Posebno zanimljive glumačke kreacije ostvario je u pozorišnim predstavama na profesionalnim scenama širom Bosne i Hercegovine, kao što su one u tri “Hasanaginice” Alije Isakovića, Mustafe Nadarevića i Nijaza Alispahića, zatim u “Derviš i smrt” Meše Selimovića – Nijaza Alispahića, te u “Hamdibegu” Harisa Silajdžića i “Šehidu” Zilhada Ključanina, piše Historija.ba.
Od 1995. Zaim Muzaferija se ponovo vraća amaterizmu i nastupa u TV-filmu “Bajram”, a ubrzo zatim i u pozorišnoj predstavi “1001 bošnjački dan” svoga sina Jesenka Muzaferije, sa čime ujedno i obilježava 60 godina umjetničkog rada. Definirajući to u svom posljednjem intervjuu, koji je dao za list “Oslobođenje”, jednom jedinom rečenicom: “Moj krug se zatvara”.
Samo četiri mjeseca poslije, 5.novembra 2003. godine Zaim Muzaferija je umro u krugu svoje porodice u Visokom.
Osim glumom Muzaferija se bavio i pisanjem poezije. Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu pisao je dnevnik i poeme o ratu koje je recitovao širom svijeta, u Londonu, Milanu, Amsterdamu, Nurnbergu, te istovremeno pomagao na razne načine borcima ARBiH u i oko Visokog.
U Visokom se od 2003. godine redovno održava manifestacija “Dani Zaima Muzaferije” gdje se održavaju promocije kataloga, razne izložbe, pozorišne predstave, kao i okrugli stolovi te premijere najvnovijih filmskih uradaka u Visokom.
