Netflixova serija Narcos, jasno je to svima, postala je nešto što morate pogledati ako se volite nazivati filmofilom. Svijet Pabla Escobara, braće Cali, meksički karterli, krv, kakain, trava...
Za sve one koji vole Narcose stigla je još jedna serija. "Zero zero zero". Možete je gledati na HBO ili Amazon Primeu, na stranici Deda Milorad napisana je odlična recenzija koju vam prenosimo u cijelosti:
Serija “ZeroZeroZero” kao ukleto stvorenje gamizalo je i hvatalo se kandžama za moj život jer je bila visoko na listi ove godine ljudi koji su je preporučuvali. Potpuno ignorisanje i sumnja da je po srijedi još jedan generički nihilistički krimi-triler ispostavilo se kao istina. Žanr koji je slepo ukopan u negaciji antropološke škole koja tvrdi da se ljudi rađaju zli, već sistemom mimikrije oblikuju norme i vrijednosti, poslije svih ovih godina televizijskih i filmskih adaptacija poput “Narcos” i “Sicario” nikako da odmakne od jedne te iste strukture, likova i pripovjedenja. Vjerovatno zato “Gomora” suvereno sjedi na tronu jer nudi mnogo više od bazične ideje u ratnom stanju između kartela i crnog biznisa. Televizijsko odjelo romana Roberta Savina najbolje i isključivo funkcioniše u oblasti interesne niše publike koja želi još narko problema na relaciji Italija-Meksiko-Amerika. Ostali, bojim se, neće pronaći dovoljno minuta da bi bili vjerni osam sati materijala.
“ZeroZeroZero” kako bi razbila narativnu oblandu starije braće koji su joj utrli put, rasprostire sukobljene strane na nekoliko kontinenata, uvodeći u veću priču veliki broj likova, gomilu nebitnih čija je uloga robotička i suštinski nebitna, i vremensku distorziju a la “Westworld” kako bi vreme uz televizor i laptop bilo sagledano iz više uglova, uz analizu šta je prehodilo događajima i šta se trenutno odigrava. Ideja o razdvojenim sukobljenim porodicama, stvarnim i problemom udruženim, koje su kičma problema dala je vrlo interesantan uvid u sistem vrijednosti koji formira određena zajednica.
Fokus je na narko razmjeni između meksičkih i italijanskih kriminalnih organizacija. Na jednoj strani je Don Minu, italijanski patrijarhat, bog, batina, strah i trepet čija se moć u margijalnoj grupaciji ljulja zbog zavjere unuka Stefana. Na drugoj strani proizvođač konflikta je Manuel, meksički vojnik, sa svitom i vjerom u Boga koji ga vodi ka boljoj budućnosti njegove zemlje. Nihilističkim pristupom, kao i njegovi neprijatelji, suprostavlja se lokalnom korumpiranom sistemu.
Treća noga ili treće smetalo je trgovačka porodica iz New Oreleansa čiji transportni brodovi će poslužiti za razvoz robe jer porodica u dugovima vidi odličan način da se iščupa iz finansijske propasti, dok se meša sa ljudima čija pravila igre su samo njihova pravila.
U ovoj igri sa brodovima, vojnicima i prenosu robe svaka strana želi da izađe neoštećena, čistog obraza sa kešom u šaci. Ali, ima ona čuvena – ne mogu jare i pare.
“ZeroZeroZero” ima nešto što ostali žanrovski drugari nemaju – jasniju sliku poriva aktera trougla. Italijanska kriminogena porodica ima vrlo jasan normativ funkcionisanja sistema – ili si na mojoj strani ili njihovoj. Ni krvno srodstvo nije garant da će se krv proliti ako pružiš korak na suparničkom terenu. Zlokobni Minu i njegov unuk Stefano su briljantni predstvnici spoja tradicionalizma, patrijarhata, mizoginije upakovani u mračni biznis koji nije samo posao – to je njihov životni stil van kojeg ne znaju da funkcionišu.
Centar serije i ujedno najjače oružje je vojnik Manuel u kojem su se spojili hrišćanstvo, osećaj za pravdu i težak oblik sociopatije. Vjeruje da sve što se događa događa božijom voljom, pa čak i kad svojom rukom i okom na nišanu presudi koleteralnoj nevinoj šteti.
Generički dio radnje je brodovlasnička porodica koja naizgled nudi neku veću priču, naročito lik sina patrijarhata porodice. Iako je porodica veznik i množilac u većoj priči, ispala je veoma karakterno tanka i blijeda upoređujući sa prethodne dvije.
U svojoj veoma standardnoj ideji, jer zaista ne nudi apsolutno ništa više od konkurenata i žanrovskih pandana, internacionalna produkcija, više govornih područja i rediteljsko oko za detalje čini seriju na prvi pogled boljom nego što zaista jeste.
Međutim, serija se isključivo obraća specifičnoj grupi ljudi bez tendencije da bude namenjena ljubiteljima televizije kojima krimi-triler žanr je postao linearan i preterano homogen. Pored genijalno zamišljenih starešina i kolovođa u Italiji i Meksiku, likovi oko njih se roboti koji navodno imaju ulogu u priči, a zapravo troše minutažu.
Pored nepotrebnog filozofiranja o smislu života od strane Edvarda (patrijarhat porodice iz Nju Orleansa) u prvoj epizodi, “ZeroZeroZero” ima nekoliko dinamički presporih epizoda koje se besciljno vuku ne čineći uslugu radnji. Gotova svaka ima višak od 15 do 20 minuta materijala koji nije dobro zamišljen u montaži. Pomeranje radnje napred-nazad i predugi kadrovi, u prvoj, trećoj, četvroj epizodi su dobra ideja, ali egzekucija je naporna i ima efekat odloženog dejstva. Serija većinskim delom se oslanja na 15 minuta aktivne radnje pred kraj koja je okidač za gledanje dalje, a do tada ume da se oslanja na pseudo umetnički momenat koji misli da je tenzija slow-motion kadar.
“ZeroZeroZero” je propustio šansu da bude “ta kartel serija” otaljanom pričom američke porodice, slabašnom karakterizacijom i lošom strukturom i dinamikom pojedinih epizoda.
Međutim, đavo je u detaljima i genijalnoj megalomanskoj ideji o borbi između klanova. Mane je čine ponekad težom za gledanje i klišearina rešenja je podvode pod generički tip žanra i serije. To ne znači da se fanovi “Narcos” neće zabaviti. Ali, na primer veliki fanovi “Breaking Bad” ili “Gomore” neće ovde videti mnogo šta, a oni kojima je žanr generalno odobojan, tek ništa neće pronaći.
