Profesor Esad Zgodić napisao je novu knjigu pod naslovom "Šta sam govorio partiji: Izbor izlaganja i razgovora o Socijaldemokratskoj partiji Bosne i Hercegovine".
Zgodić je istaknuti član SDP-a.
U svojoj novoj knjizi, kako se to navodi u recenziji koju je pisao Jasmin Hasanović s Fakulteta političkih nauka u Sarajevu, Zgodić hronološki opisuje raspad jedne cijele ideje.
Prenosimo dio recenzije:
"Ispod radara, pravi se paralela između nekadašnjih režimskih progona opozicionih, u prvom redu ljevičarskih i marksističkih intelektualaca i sadašnjeg, unutarpartijskog progona inte lektualca iz Partije zaokupljene izvršnom i zakonodavnom vlašću, u koju se cijelo rukovodstvo preselilo, jačajući meritokratske i klijentelističke preferencije naspram onih intelektualnih Usudio bih se kazati - i ideoloških.
Iako je većina govorenja nastala i pisana u kontekstu prije, tokom i u sjeni Vanrednog kongresa 2002. godine, navedeni problemi, pored svih drugih, egokratskih ili autoritarnih crta unutarpartijskog vodstva, njemu korespondirajućeg liderokratskog profila članstva ili tek tranziconog karaktera bosanskohercegovačkog pluralizma i višestranačja, jednako, oslikavaju i ideološku dekadenciju Partije.
Ona počiva na dvjema polovima, s jedne strane je globalno rastapanje socijaldemokratije u matrici trećeg puta i krizi socijalne države tokom '70-ih i '80-ih godina prošlog stoljeća, dok je s druge strane tzv. "poraz komunizma" s kraja '80-ih i početka '90-ih godina prošlog stoljeća u potpunosti demoralizirao ionako već oslabljenu evropsku ljevicu. Na našim je prostorima '90-ih godina u tu paletu potrebno dodati i dodatnu delegitimacijsku tačku ljevici, a to je kontekst krvavog raspada Jugoslavije.
Statutarno definirana kao pravni i politički nasljednik Saveza komunista Bosne i Hercegovine (uz Socijaldemokratsku partiju Bosne i Hercegovine iz 1909. godine), Socijaldemokratska je partija na Trećem kongresu 1999. godine, spasonosno, pod vodstvom Zlatka Lagumdžije prihvatila treći put kao treći put za Bosnu i Hercegovinu. No, neopravdano bi bilo svu krivnju njene dekadencije pripisati samo jednom čovjeku, osim ako mu priznamo njegove informatičke sposobnosti, iako se partijsko rukovodstvo izmijenilo, Lagumdžijin algoritam koji je upisao u kod Partije, još uvijek, niko nije uspio hackirati.
U naslovu „Šta sam govorio Partiji" autor, svjesno ili ne, persona lizira Partiju. Za razumjeti je takvu poziciju, naročito u odsustvu ovakvih, unutarpartijskih promišljanja o njoj na koje ova knjiga epitafno podsjeća da su bili i postojali, te okončali u sopstvenoj uzaludnosti naspram trijumfa i ličnih interesa partijskih aapartčika. Kada se personalizacija okončava u kultu vođe, njegova se ljudskost gubi u monumentalnim, betonskim konstrukcijama njegove nedodirljuvosti, pa govorenja, prije, postanu monolozi.
Takva je Socijaldemokratska Partija, prije, partija poretka unutar kojeg ona ne može da se bori za širu političku i društvenu emancipaciju, zakržljala u egoističnim zahtjevima svoje klijentele, u njenoj operiranosti od realnih društvenih problema, nastojeći balansirati između partije stožerne ljevice i catch all partije, radije, ona želi ostati politički akter koji može opoziciono djelovati, tek toliko da podmiri svoje organizacijske i kadrovske potrebe. Možda je, stoga, po Partiju sreća, a po autora i teorijski doprinos ovoj problematici nesreća, u njegovom odsustvu u direktnijem angažmanu u unutarparijskom životu u recentnije vrijeme.
Ali, pogrešno bi i preuranjeno bilo zaključiti da je Zgodićeva kritika samo negativna. Naprotiv, iz jednog normativno-aksiološkog uklona, on pledira spram društvenih, pa time i unutarpartijskih inovacija i jednog novog koncepta, prije bih rekao ljevice, nego socijaldemokratije o kojoj on piše i često ih, sinonimno, upotrebljavajući.
